Kısır Olduğumuzu Nasıl Anlarız?
Bazen hayat, öyle bir hale geliyor ki, bir anda tüm duygularım karışıyor. Kayseri’de, soğuk bir kış günü, penceremin dışındaki gri gökyüzünü izlerken, içimde bir soru beliriyor: “Kısır olduğumuzu nasıl anlarız?” Ama bu, bildiğimiz klasik anlamda kısırlık değil; daha derin, daha insani bir kısırlık. Bir yerlerde bir boşluk var ve o boşluğun adını koymak çok zor.
O Gündüz, Sessiz Bir Hayal Kırıklığı
O gün çok normaldi aslında. Dışarıda çakan yağmurun sesi, bir yandan kulağımda yankılanıyordu. İçimdeki karmaşa daha da büyümeye başlamıştı. Anlatmam gereken bir şey vardı, bir his, bir düşünce. Ama kelimeler yetmiyordu. Birçok arkadaşım, tanıdığım insan “ne oluyor” demek yerine, hep aynı şeyi söylüyordu: “Her şey yolunda.” Ama ben, içimde bir eksiklik hissediyordum.
O an, hayatımda daha önce hiç hissetmediğim bir boşlukla yüzleşmeye başladım. Bir yanda içsel bir istek var, bir yanda da bu isteği gerçekleştirememe korkusu. Kısır olmak, hepimizin korktuğu bir şeydir. Ama bu korku, sadece biyolojik bir mesele değil, aynı zamanda duygusal bir meselenin de simgesidir. Bir işte başarısızlık, bir ilişkide tükenmişlik, bir düşünceyi hayata geçirememek de bir tür kısırlık değil midir?
İçimde bir boşluk vardı ve bu boşluk her geçen dakika büyüyordu. Yaşamın bana sunduğu fırsatlar ne kadar güzelse, onları değerlendirememek, bir adım bile atamamak, hepsini boşa harcamak bir tür kısırlık değildi de neydi? Kalbimde, zihnimde bir yerde bir şey eksikti. Tam da o anda fark ettim: Gerçekten kısırdım, ama sadece duygusal anlamda.
Kısır Olduğumuzu Nasıl Anlarız?
Kısır olduğumuzu anlamanın birçok yolu var. Kimi zaman, bir konuda bir şeyler üretme gücümüz kaybolur. Belki de bir fikir, bir hayal kurarız ama onu gerçekleştiremeyiz. Ya da en basitinden, insanlarla kurduğumuz bağlar zayıflar, yalnız hissederiz. Ama en önemlisi, içimizdeki “yaratıcı” gücün, hayatın içinde kaybolduğunu fark ederiz.
Bir süre önce, Kayseri’de tanıştığım biriyle konuşurken, çok garip bir şey hissettim. O kişi, hayatında bir şeyleri yapmak, üretmek, yaratmak istiyordu ama bir türlü bu yolda adım atamıyordu. O kadar çok bahanesi vardı ki. İçe dönük biri değildi aslında; çok sosyal, çok canlıydı. Ama bir tür kısırlık vardı onun içinde de. Belki de hiç denemediği, hep ertelendiği şeyleri yapmak için cesareti yoktu. O an, işte o boşluk hissettiğimde, birden o konuşmalar geldi aklıma. O kişi de kısır olmuştu, bir şekilde bir şeyler yapma yeteneğini kaybetmişti.
Ve sonra, o günden sonra fark ettim: Kısır olmak sadece bir dış etken değil, içsel bir mücadele. Bazen, korku ve endişeler, bizi engeller. “Ya yapamazsam?” sorusu her zaman aklımızda dolaşır. Hayal kırıklıkları ve hayatta karşımıza çıkan engeller, tıpkı bir toprak gibi, içimizdeki potansiyeli boğar. O toprakta hiçbir şey filizlenemez.
O An, Bir Anlık Umut
Ama her şeyin sonu yoktur. Her kısırlık, bir yeniden doğuşu da içinde barındırabilir. O yağmurlu günün akşamı, penceremdeki sislerin içinden bir şey fark ettim: Bir umut. Belki de her kısır dönem, yeni bir fırsatın başlangıcıdır. Ya da belki de sadece bir adım atmak gerekir. Bir karar vermek ve o kararı, korkusuzca almak. Her şeyin başı bu. Kendime soruyu sordum: “Neden denemeyeyim?” Bu, sadece bir anlık bir düşünceydi ama o düşünceyle, tüm o kararsızlık ve korku yavaşça dağılmaya başladı.
Kayseri’nin soğuk havasına rağmen içimde sıcak bir şeyler belirmeye başladı. Kısır olduğumu hissettiğimde, belki de sadece biraz cesarete ihtiyacım vardı. İçimdeki o boşluk, bana ne kadar korkmam gerektiğini hatırlatıyordu. Ama aynı zamanda, o korkuyla mücadele etmenin gücünü de fark ettim.
Sonuçta: Kısır Olmak, Sonsuza Kadar Olmaz
O günden sonra, kısır olduğumuzu nasıl anlarız sorusu, bana çok farklı bir anlam kazandı. Kısır olmak, bir noktada belki kaçınılmaz olabilir ama o noktada kalmak zorunda değiliz. Hayat, her zaman yeni bir fırsat, yeni bir başlangıç sunar. Kendimize inanmak, bir adım atmak, hatta birkaç adım atmak, içimizdeki potansiyeli yeniden keşfetmek için gerekli olan tek şeydir.
Kısır olduğumuzu anlamak, belki de tüm o hayal kırıklıklarının, korkuların ve eksikliklerin bir simgesidir. Ama unutma, her boşlukta bir şey filizlenebilir. Ve o filizi görmek için belki de tek yapmamız gereken, sadece cesurca bir adım atmaktır.